ku pokrzepieniu samotnych serc

Dzisiaj Walentynki. Z tej okazji planowałem dodać swój stary tekst napisany jeszcze w 2008 r. czy 2009 r. o moich Walentynkach z tamtego okresu. Wiem, że miałem spisany ten tekst na komputerze ale nie udało mi się  dziś go odszukać. Pamiętam dziś tylko, że było mroźno, było biało a ja wracając z zajęć na studiach mijałem wielu facetów z kwiatami, zwykle różami. Zauważyłem wtedy wiele par obściskujących się, całujących. Zastanawiałem się wtedy czy jest więcej takich nieszczęśników jak ja, którzy nie mają w tym dniu kogo przytulić. Czułem się fatalnie z tego powodu. Nie spotkałem swojej miłości jeszcze wtedy a przeżywałem pierwsze rozczarowania kobietami. Wtedy jeszcze bardzo romantycznie myślałem o kobietach jako o obiektach które trzeba wielbić, stawiać na piedestale i choć byłem przekonany, że święto świętego Walentego to zachowania na pokaz: obowiązkowo kwiaty dla dziewczyny, trzymanie się za ręce i całowanie w publicznych miejscach, np dworcu autobusowym a za dwa dni nieraz kłótnie, zdrady i rozstania to jednak sam chciałem się tak zachowywać, sam chciałem mieć kogoś kogo mogę mocno kochać, sam chciałem być kochany. Nie wspominając już o trudnym do ujarzmienia popędzie seksualnym młodego mężczyzny. Tamte Walentynki bardzo mnie przygnębiały, każdy mijany facet z kwiatami, każda para trzymająca się za ręce mówił mi wtedy, że jestem samotny, że coś musi być ze mną nie tak skoro nie potrafię znaleźć swojej połówki jabłka. Miałem w głowie widoki kolegów, którym poszczęściło się chociaż chwilowo z kobietami i ładne koleżanki, które też już same nie były. Dziś już jestem starszy, jestem inny, dojrzalszy, inaczej patrzę na kobiety. Zwłaszcza od kiedy jestem w związku inaczej też myślę o tym dniu, który mamy dziś. Nadal uważam, że w dzisiejszym dniu pary zachowują się na pokaz obnosząc się ze swoimi uczuciami publicznie. Dzisiaj widok całującej się pary nie budzi we mnie już jednak przygnębienia a raczej niesmak. Tak poważnie mówię. Dla mnie publiczne, nadmierne czułe okazywanie sobie uczuć kojarzy mi się bardziej z niedojrzałością, gimbazą niż romantycznością i zmysłowością. Apeluję dzisiaj do wszystkich czytelników by nie robili publicznego show z okazywania sobie uczuć. Nie mam nic przeciwko trzymaniu się za ręce czy facetom z kwiatami czy nawet delikatnym pocałunku ale namiętne pocałunki, pieszczoty czy głośne prawienie sobie słodkości tak, że każdy w pobliżu to słyszy zachowajcie do czasu powrotu do sypialni. Odkąd nie jestem sam w walentynki nie zauważam już całujących się par, facetów z kwiatami. To dowód na to, że albo nam to święto spowszedniało, przejadło się albo, że samotni bardzo są wyczuleni na widok szczęścia bycia z kimś. Kiedyś Maryla Rodowicz śpiewała, że wszyscy chcą kochać i ja się z tym zgadzam i pamiętajmy, że są jednak samotni, nie dołujmy ich jeszcze bardziej dzisiejszym dniem. Z Natalią będziemy obchodzić tegoroczne walentynki uroczyście. Natalia upiekła mi dobre ciasto. Pójdziemy prawdopodobnie do kina pośmiać się z 50 twarzy Greya, zjemy coś w lokalu, zamiast kwiatów Natalia dostanie książki. Nie mam zamiaru publicznie jej całować. Wszyscy nie muszą wiedzieć, że ją kocham, wystarczy mi, że ja i ona to wiemy.