o pracy ankietera słów kilka

Wielu różnych prac się w swoim życiu podejmowałem. Miałem okazję pracować jako pomocnik na budowie, operowałem młotem pneumatycznym, pracowałem w tartaku, zbierałem ogórki teraz pracuję w urzędzie. Nigdy do tej pory nie pracowałem jako ankieter. Ostatnio Natalia podjęła się pracy ankietera. Miała sprawdzić czy regularnie do mieszkańców wybranych ulic dostarczane są gazetki reklamowe jednego z marketów zajmującego się sprzedażą mebli. Zadanie wydawało mi się proste ale jak usłyszałem jak te ankiety miały wyglądać to już to zajęcie przestało mi się podobać. Natalia miała do zrobienia określoną ilość „rewirów”. Z każdego rewiru musiała zebrać określoną ilość ankiet. Za jeden zrobiony rewir miała dostać ok. 50 zł. Kuszące prawda? No przynajmniej dla niektórych może to być kuszące, zwłaszcza jak ktoś nie ma stałej pracy lub szuka okazji do dorobienia. Haczyk polega jednak na tym, że co najmniej połowa przepytanych osób musiało podać imię i nazwisko, no i telefon do siebie po to niby, żeby sprawdzić czy ankieter naprawdę zrobił te ankiety. Co prawda na ankietach była zapisana klauzula, że podane informacje mają być wykorzystane tylko do ewentualnego sprawdzenia czy ankieter wywiązał się z powierzonego obowiązku ale ja od razu domyślałem się, że ludzie nie będą chętni do udzielania takich informacji. Co innego jest udzielić informacji, że gazetki reklamowe dochodzą bądź nie, a co innego jest podać swój nr telefonu, imię i nazwisko. Sam osobiście nie podałbym chyba numeru z obawy, że telemarketerzy zaczną wydzwaniać do mnie zawsze w najmniej odpowiednim momencie ze swoimi super ofertami. Problem jest także w tym, że firma zlecająca ankiety miała też dość wyśrubowane oczekiwania w stosunku do ankiet, które miały być zrobione, np. nie można było dzwonić do domofonów i prosić o wpuszczenie do bloku, co było sporym utrudnieniem, zwłaszcza, że w naszym mieście co drugi blok ma domofon, w jednej klatce trzeba było robić  ankiety co najmniej w dwóch miejscach najlepiej na parterze i na ostatnim piętrze, ale oczywiście wszystkich ankiet w jednym miejscu zrobić nie można było. Wszystkie te wymagania w połączeniu z tym, że nie wszyscy byli w domu jak Natalia robiła ankiety sprawiło, że z jednym rewirem schodziło jej tak ze 3, 4 godziny.  Natalia sama robiła ankiety w piątek ale ja jej towarzyszyłem czekając na nią pod blokiem. Bałem się, że jakiś zboczeniec może jej otworzyć drzwi i że będzie potrzebowała pomocy. Może za dużo filmów się na oglądałem.  W sobotę moja luba miała do zrobienia dwa rewiry, a że miałem ochotę z nią spędzić czas a nie w oczekiwaniu na nią to postanowiłem zrobić jeden rewir za nią. Zresztą sam byłem ciekaw jak ta praca wygląda od strony ankietera. Było tak jak się spodziewałem. Dużo drzwi do których pukałem było zamkniętych. Większość ludzi patrzyło na mnie jak na potencjalnego oszusta. W sumie nie dziwiłem się sam bym był bardzo ostrożny. Jeżeli ktoś otworzył drzwi to była to zwykle kobieta. Sprawdzałem w ten sposób swój urok osobisty, czy kobieta po krótkiej rozmowie i spojrzeniu w oczy da mi swój numer telefonu. Miałem sukcesy. Jedna pani w wieku ok. 40 lat powiedziała, mi, że zwykle tego nie robi ale mi, właśnie mi da swój numer telefonu. Natalii tego nie mówiłem, ale jedną kobietę oderwałem od sprzątania, była dość „luźno ubrana” czym świadomie mnie wprowadziła w zakłopotanie. Od niej też dostałem numer telefonu. Spotkałem też jedną dziewczynę, co przez jakiś czas pracowała w ankietach, świetnie mnie rozumiała więc dała mi numer. Opowiedziała mi trochę o swojej pracy. Jej gorzej płacili i jeszcze więcej wymagali. Ankiety to jednak nie łatwy kawałek chleba. Najgorzej mi szło o dziwo ze staruszkami. Część z nich bardzo niegrzecznie zatrzaskiwało przede mną drzwi. Może bały się, że zechce je wykorzystać w stylu „na wnuczka”?. Od kilku  panów też dostałem numery telefonów. Co prawda nie spotkałem się z takimi sytuacjami, żeby mi ktoś ubliżał, czy jakoś obrażał to mimo to czułem się źle, że ludzie na mnie spoglądali jak na kogoś kto niepotrzebnie zawraca im gitarę. Zrobiłem tylko 1 rewir. Zeszło mi z tym ponad 3 godziny. Jak pisałem, nikt mi nie naubliżał ale miałem już tej pracy serdecznie dosyć. Nie zapomnę jednak ostatniego numeru telefonu, który pozyskałem. Była to starsza pani, z aparycji naprawdę przyjemna. Nie wyglądała na siejącego ogniem mohera ale na typową babcię. Mimo to nie była chętna na to żeby dać mi numer telefonu. Jednak gdy uciekł jej kot z mieszkania gdy otwierała mi drzwi, zaproponowałem, że pomogę jej go złapać. A babcia w zamian za tę przysługę zaproponowała mi, że da mi numer telefonu Kot na szczęście był leniwy, nie drapał, nie bał się, mimo to uciekł mi na ostatnie 4 piętro. I tak oto dokonało się. Babcia dostała swojego kota a ja telefon, którego brakowało mi do skończenia ankiet i rewiru. Ciekawe jakie przygody przeżyła na ankietach Natalia. Nic mi nie mówiła. W sumie nie było tak źle. Przy takiej pracy można poznać wiele ciekawych osób, przynajmniej się na chwilę z nimi zetknąć. Mimo to nie mam ochoty na kolejną taką pracę. Już wolę swoją pracę urzędnika, mimo, że w niej też mam kontakt z ludźmi.