Dziś już takich mężczyzn nie ma - przemyślenia na temat życia

I stało się. Blogowa rzeczywistość mnie powoli lecz nieodwracalnie zmienia. Czytając dziś na jednym z blogów o przepisie na szybkie, zdrowe ciastka owsiane zapragnąłem je zrobić sam z nieprzymuszonej woli. I zdziwiłem się czemu zachciało mi się samemu zrobić ciastka? Jakieś to takie dziwne uczucie miałem w pracy oczekiwania kiedy będę mógł wyjść z pracy i zabrać się za pieczenie, takie uczucie jak czasami ma się czekając na jakieś ważne dla nas wydarzenie, np mecz w piłkę nożną reprezentacji.
 To nic, że nie mam żadnego doświadczenia w pieczeniu, pomyślałem, że dam rade sam zrobić coś dobrego i że może moja Natalia przychodząc z pracy ucieszy się na widok owsianych ciasteczek. Chociaż znając rzeczywistość wracając o 21 walnie się tylko na łóżko.

I robiąc te ciastka pomyślałem sobie, że ja już należę do nowej generacji mężczyzny, dzielącym się obowiązkami z partnerką, myślącym bardzo podobnie do kobiety, traktującym ją jak kumpla a nie jak obiekt z którym się spotyka tylko na seks.  Bliżej mi coraz bardziej do coraz częściej widzianych na ulicach tatuśków pchających wózek, zawożących dzieci na dodatkowe lekcje, gotujących i robiących zakupy na obiad, których żony zarabiają więcej od nich i dla, których nie jest to powodem do wstydu.

Chociaż w głowie mam jakiś sentyment do starego typu mężczyzny, który nawet będąc z kobietą jest tak naprawdę sam, mężczyzny, którego jednymi przyjaciółmi są butelka, papierosy, narkotyki i wierny pies nigdy kot, mężczyzny, który odjeżdża samotnie ku zachodowi słońca i nie wie kogo jutro spotka, mężczyzny, który nie bierze leków nawet gdy jest chory i umiera na zawał, raka czy inną chorobę zanim zdoła się zestarzeć, mężczyzny, który od kobiety oczekuje tylko seksu a nie rozmowy, mężczyzny, który zaczyna rozmawiać z potomstwem, gdy to dopiero się usamodzielni, mężczyzny, który żyje tylko na kawie, mięsie i wódce tudzież piwie.
I tak przypomniał mi się taki autor Charles Bukowski, autor uwielbiany przez mojego brata, serial Californication i postać grana przez Davida Duchovnego i trochę jeszcze mój Koko Loko czerpiący co nieco z tych dwóch źródeł. Mam do takiego życia jakiś sentyment tzn wiecznie niezadowolony
z życia, zblazowany, użalający się nad sobą facet, robiący wielkie rzeczy, nie dający się wodzić nigdy żadnej kobiecie za nos.

To nie to, że chciałbym taki być, wydaje mi się, że dopuszczenie do swojej psychiki kobiety nie jest złe, że razem można jednak efektywniej żyć. Nowy typ faceta jest zdecydowanie bardziej szczęśliwy ale z drugiej mniej twardy, ze względu na utratę części wolności, nie potrafiący sobie już sam poradzić w życiu. Nie to, że tęsknię ale podziwiam takie życie, dostrzegam plusy.
To tylko taka refleksja po mężczyznach, którzy już odchodzą i nie wrócą już nigdy, no chyba, że wrócą w wydaniu muzułmańskim.

a tak z ogłoszeń parafialnych dodałem na swojej stronie zakładkę gdzie można znaleźć wszystkie odcinki o Koko Loko. Na zdjęciu moje całkiem takie sobie własnoręcznie upieczone ciastka owsiane.