recenzja gry Dixit

W poprzednim poście zapowiedziałem, że podzielę się z czytelnikami moimi wrażeniami po wypróbowaniu gry planszowej o nazwie DIXIT i oto teraz realizuję tę zapowiedź.

 Kilka miesięcy temu mocno po głowie chodził mi zakup jakiejś fajnej gry planszowej ewentualnie karcianej, takiej, przy której mógłbym spędzać miło czas z moją Natalią, ale także taką, którą mógłbym wykorzystać podczas różnych spotkań towarzyskich ze znajomymi czy też rodziną. Zrezygnowałem jednak z zakupu takiej gry ze względu na wrodzone sknerstwo. Opcja wydania od 80 zł do nawet 300 zł za grę planszową wydała mi się marnotrawstwem moich skromnych funduszy na rozrywkę. Mimo to przejrzałem kilkadziesiąt recenzji i opisów gier planszowych czy też karcianych. Jedną z gier, które zapamiętałem z tej prasówki to właśnie DIXIT.

 W zeszłym tygodniu udało mi się namówić znajomych na wypróbowanie tej właśnie pozycji. Mieliśmy możliwość zagrania w podstawową wersję tej gry. Bo z tego co doczytałem na innych blogach wyszły już dodatki, które dają więcej możliwości rywalizacji.

 W pudełku można znaleźć prostą planszę, mnóstwo kart z ilustracjami, 6 figurek zajączków w różnych kolorach, które służą za pionki a także żetony, których przeznaczenia nie odkryłem jeszcze.

 Gra jest zaskakująco prosta, mimo, ze każdy z grających znajomych grał w DIXIT po raz pierwszy to nikt nie miał problemów z załapaniem zasad.Zasady mniej więcej polegają na tym, że każdy gracz otrzymuje 6 kart z ilustracjami, które sam widzi, ale których lepiej żeby nie pokazywał innym graczom. W każdej kolejce jeden gracz pełni funkcję narratora, który wybiera jedną ze swoich kart, kładzie ją na stole i opowiada o niej jakąś historię. Na podstawie tej opowieści, pozostali gracze spośród posiadanych kart wybierają tę, która najbardziej według nich odpowiada opowiedzianej historii przez narratora. Następnie, narrator tasuje wybraną przez siebie kartę z kartami zaproponowanymi przez pozostałych graczy i odsłania je. Zadaniem pozostałych graczy jest wskazanie karty wybranej przez narratora. Punktacja jest tak skonstruowana, ze narrator nie dostaje punktów, jeżeli nikt nie wskaże jego karty ale także w wypadku gdy wszyscy pozostali wskażą jego kartę. Narrator zmuszony jest więc tak opowiadać, żeby część graczy wskazało prawidłowo jego kartę, a część graczy została zmylona. Pozostali gracze otrzymują punkty oczywiście za wskazanie karty wybranej przez narratora a także gdy inny gracz wskaże błędnie kartę wybraną przez danego gracza. Po każdej kolejce inny gracz zostaje narratorem.

I to wszystko. Zasady proste, wygrywa gracz, którego króliczek zdobędzie najwięcej punktów. Wydaje mi się, że mechanika tej gry pozwala na wyrównaną grę zarówno dzieciom jak i dorosłym. Liczy się umiejętność kojarzenia ale też i znajomość toku myślenia innych graczy.

 Czas rozgrywki uzależniony jest tylko od długości opowiadań. Dla mnie ta gra to takie ulepszone kalambury, w którym nie trzeba nic pokazywać ale też niekoniecznie chodzi o to, żeby wszyscy zgadli, co mieliśmy na myśli. To tak trochę jak w prawdziwym życiu. Gra ma duży potencjał i ciekawie jest naprawdę gdy gracze snują dłuższe, zabawne wypowiedzi, które można sobie skomentować. Zdecydowanie lepiej się w tą grę gra jeżeli jest więcej graczy, im więcej tym lepiej. Niestety zupełnie nie da się grać w dwie osoby, w trzy też jest mało zabawnie. Z tego powodu cieszę się więc, że nie zakupiłem tej pozycji, no bo nie mógłbym grać w nią tylko ze swoją kobietą. 

Koniecznie też muszę wspomnieć o samych kartach do gry. Przedstawiają przeróżne sceny, postacie, przedmioty, które kojarzą mi się osobiście z ilustracjami z książek dla najmłodszych, bądź z obrazami, które zapamiętujemy ze snów.

Podsumowując powiem, że ta gra to dobry pomysł na uatrakcyjnienie towarzyskiego spotkania w gronie znajomych. Zasady gry są do zrozumienia przez każdego. Czas rozgrywki jest dość szybki ale tak naprawdę to ile poświęci się czasu tej grze zależy od chęci samych graczy. W grze nie ma przestojów, tzn każdy z graczy jest cały czas aktywny. Gra nie wyzwala złych emocji bo choć każdy chce wygrać to frajdę tak naprawdę daje opowiadanie własnej historii bądź wręcz hazardowe typowanie właściwej karty. Jednym słowem polecam.

Chciałem się jeszcze pochwalić, że pozwolono mi napisać gościnną notkę na zaprzyjaźnionym blogu w którym mogłem sam siebie chwalić. Jak ktoś jeszcze nie ma mnie dosyć to można zajrzeć dziennikidestiny.blogspot.com.