Życie po ślubie ( 4 dni po)

W minioną sobotę ożeniłem się. Po długich przygotowaniach, jednym wieczorze mieszanym, jednym kawalerskim, gorącym ostatnim tygodniu życia kawalerskiego, dłużącym się niemiłosiernie przedpołudniu sobotnim doczekałem się. Najpierw ślub: fałszujący organista, przynudzający proboszcz. Następnie wesele, pierwszy taniec z finezyjnym układem, bycie na świeczniku i samopoczuciem iście króla całej imprezy, które z chęcią mogłoby mi towarzyszyć nie tylko z okazji ślubu. Naprawdę mógłbym przyzwyczaić się do sytuacji, gdy to ja patrzę na innych z góry, każdy słucha tego co mówię i nawet bez szemrania wykonuje moje prośby. Następnie zakrapiane poprawiny i leczenie kaca na drugi dzień a następnie dopinanie formalności z minionym już weselem. Dziś cztery dni po weselu jestem naprawdę zadowolony. Może dlatego, że wszystko się udało. Jedzenie było dobre i dużo. Obsługa miła. Zespół grał a goście się bawili na parkiecie od początku. A może to zasługa wódki, którą piłem i na weselu i na poprawinach i na popoprawinach. W każdym razie widzę, że moja Natalia też jest zadowolona co i mnie cieszy. Ślub faktycznie może być najpiękniejszym dniem w życiu. Nie wiem czy u mnie faktycznie tak jest, ale z pewnością to jedno z milszych wspomnień. Faktycznie też, życie po ślubie zmienia się. Gdy patrzę na obrączkę na palcu, czuje się już innym człowiekiem, dojrzalszym,  statecznym. Na razie ewidentnie trzyma mnie jeszcze euforia poślubna. Wierzę jednak, że jak już minie to wcale nie będzie gorzej i że nadal będę uważał, że da się żyć w małżeństwie i pozostać sobą.

A o to piosenka z naszego pierwszego tańca:

i moje przesłanie dla przestraszonych wizją małżeństwa narzeczonych